ΑΝΑΠΑΥΣΕΩΣ ΚΑΙ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΣ ΓΩΝΙΑ...

Αδημοσίευτο άρθρο...



Πριν απο λίγες μέρες υπήρξα σε εξόδιο ακολουθία για κάποιο στέλεχος
του τέως κόμματος στο οποίο και ανήκα,το οποίο γνώριζα προσωπικώς
μιάς και είχε κάνει την εγγραφή μου λίγες μέρες πριν απο τις
προηγούμενες ευρωεκλογές και φυσικά παραμέρισα ώς όφειλα τις όποιες
πολιτικές διαφωνιίες και αντιπαραθέσεις, οι οποίες άλλωστε και με
οδήγησαν στο να αποχωρήσω,και παρέστην με την ιδιότητα μου ώς ανθρώπου
και μόνον, στην παρούσα κηδεία.
Δυστυχώς για μία ακόμη φορά, είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω το πόσο
οι ζωντανοί έχουν χάσει κάθε ίχνος ανθρωπισμού,αγάπης και αν μή τί
άλλο σεβασμού ώς προς τον πόνο των συγγενών, της συντρόφου και των
παιδιών του εκλιπόντος καθώς και τον ίδιο και νιώθω την ανάγκη να
γράψω δύο λόγια χάριν μνημοσύνου για τον εκλιπόντα,δυό λόγια βγαλμένα
μέσα απο την καρδιά μου, γιατί ενώ δεν γνώριζα η αλήθεια μου τόσο
καλά, τον άνθρωπο ο οποίος απεδήμησε τόσο ξαφνικά,δεν ανέχομαι κάποιοι
να θεωρούν την όποια απώλεια ως κάτι με το οποίο μπορούν να παίζουν
και να χαριεντίζονται και μάλιστα την στιγμή που υπήρξαν σε στενότερη
επαφή μαζί του, απο ότι εγω.
Καθισμένος λοιπόν έξω απο τον ναό και πέρα απο όλους, γιατί οι
περισσότεροι δεν με γνώριζαν και ασχολούντο με τα δικά τους
θέματα,ένιωσα για ακόμα μιά φορά,παρατηρητής της ζωής που περνά και
χάνεται, καθώς και όλων οι οποίοι βρίσκονταν εκεί, ο καθείς με τα δικά
του κίνητρα,απο την απλή πραγματική αγάπη και νοιάξιμο για αυτόν που
μας άφησε,μέχρι και για λόγους "κοινωνικής υποχρέωσης" αλλά και άλλους
ρηχότερους όπως το να συναναστραφούν τους συνεργάτες τους οιασδήποτε
μορφής εν ήδη χοροεσπερίδος,αγνοώντας τον πόνο των στενών συγγενών
επιδεικτικά.
Η επίδειξις δε τάυτη της απαξίωσης, έφτασε στο απώτερο σημείο της
οταν έπρεπε να "αποφασίσουμε" αν θα πάμε στην ταφή η αν θα πάμε για
τον λεγόμενο "καφέ της παρηγοριάς" σε κάποιο κοντινό κέντρο και πολλοί
είσαν αυτοί οι οποίοι ούτε κάν συζητούσαν προκειμένου να παραστούν
στην ταφή και απεχώρησαν προς "πολιτικάς συζητησεις"¨είς άγνωστον
κατέυθυνσιν καθώς είχαν και το θράσος να με ρωτήσουν εάν πρόκειται να
γράψω και κάτι για την εφημερίδα στην οποία έμαθαν οτι αρθρογραφώ.
Εγώ, όντας έξω απο όλα αυτά και πραγματικά πηγαίνοντας για να
τιμήσω την μνήμη του ανθρώπου φορώντας το ανθρώπινο πρόσωπο μου, που
πολλοί έχουν ξεχασμένο για χρόνια στην ντουλάπα - αν οχι απο τότε που
πρωτοείδαν το φώς του κόσμου τούτου - αποφάσισα να βρεθώ στην ταφή και
παρεκάλεσα κάποιους άγνωστους να με πάρουν μαζί τους προς το
νεκροταφείο, πράγμα το οποίο και έκαναν και τους ευχαριστώ ιδιαιτέρως
για αυτό.
Εκεί ο δρόμος ήταν ανηφορικός και έφτασα στο τέλος της ταφής, ενώ
όλοι άρχισαν να φέυγουν,τους άφησα να περάσουν και έμεινα μόνος με τον
εργάτη ο οποίος είχε αναλάβει το μακάβριο έργο της ολοκλήρωσης της.
Υπήρξα ο τελευταίος ο οποίος πήρα μία χούφτα χώμα και την πέταξα
μέσα στον τάφο και στάθηκα παράμερα προκειμένου ο εργάτης να ξεκινήσει
την επιχωμάτωση του λάκκου, γυριζοντας την πλάτη μου, με κάθε φτυαρια
χώματος πάνω στο φέρετρο να χτυπάει βαθιά μέσα μου.
Το αεράκι απαλό εκείνο το καλοκαιρινό απογευματάκι και τότε σαν να
ήρθες φίλε, μέσα στο μυαλό μου και μου είπες "τα ξέρω όλα
αγαπητέ,λίγοι πραγματικά ήρθαν γιατί το θέλανε,όλοι οι άλλοι βράστα"
Κατηφορίζω πλέον απο το αγνάντι οπού ο φίλος έστησε την τελευταία
του κατοικία,ξαλαφρωμένος και νιώθοντας πως εγώ δεν είχα καμία άλλη
υποχρέωση που να με φέρει κόντα στον εκλιπόντα, παρά απο την ανθρώπινη
μου υπόσταση που όσο ζώ θα υποστηρίζω με κάθε τρόπο και κόστος.
Η παράστασις έλαβε τέλος,οι όσοι θεατρίνοι σχόλασαν κλαίγοντας απο
τα γέλια συνεχίζοντας την ζωή και την υποκρισία που τους δέρνει και γώ
με τον άνεμο να χτυπά στο πρόσωπο μου, επιστρέφω σπίτι, σκεπτόμενος
πόσες τέτοιες παραστάσεις στήνονται καθημερινά...
Μιλούμε πάντα για την ανάγκη επανελληνισμού όμως τί γίνεται με την
ανάγκη επαναθρωπισμού πάντα θα αναρωτιέμαι ώς το τέλος, καθώς και με
πόσο περίσιο θράσος μπορεί κάποιος να αυτοαποκαλείται έλληνας την
στιγμή που δεν δειχνεί σεβασμό στους νεκρούς και μάλιστα υποτιθέμενους
φίλους και οχι εχθρούς του...
Καλή αντάμωση αγαπητέ αν υπάρχει τέτοιο πράμα, ο θεός να σε
αναπάυσει έν ειρήνη και τα βαθυτατα και προπάντων ειλικρινή
συλληπητηρια μου στην οικογενεια
σου...

"Γή εί και είς γήν απελέυσει"
Νικηφόρος Βυζαντινός
Αθήνα,Ιούλιος 2010