ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΔΕΝ ΜΕΝΟΥΝ ΠΙΑ ΕΔΩ...

Το παρόν δημοσιευθέν στην εφημερίδα "Ελέυθερη Ωρα" στο φύλλο του Σαββάτου 24/4/2010



Αγαπητοί μου το παρόν κείμενο δεν γράφεται για κανέναν συγκεκριμένο
λόγο.Δεν γράφεται λόγω κάποιας εθνικής επετείου την οποία καλούμαστε
να εορτάσουμε εν μέσω τυμπανοκρουσιών (αν και είμαι βεβαιότατος πώς
εντός ολίγων ετών όλα αυτά δεν θα υπάρχουν καν η αν υπάρχουν θα
εξηπηρετούν πλέον μόνο το οικονομικό τους κομμάτι αφηνωντάς απ'έξω
τους όποιους συμβολισμούς τους οποίους γνωρίζαμε).
Επίσης δεν είναι απόρεια του καταγγελτικού ύφους που διέπει συνήθως
ότι ταπεινό τολμώ να συνταιριάξω και να το ονομάσω κείμενο προς
δημοσίευση παρά συντάσεται απο μία εσωτερική μου ανάγκη,μία ανάγκη
πέρα απο τον επετειακό κονφορμισμό και του να αναφέρεται κάποιος σε
ενα ιστορικό γεγονός λόγω της συγκεκριμένης ημέρας.
Η συγκεκριμένη ημέρα κυρίες και κύριοι δεν υπάρχει λοιπόν και δεν
υπάρχει γιατί θα έπρεπε όλοι μας να νιώθουμε ώς το ελαχιστότατο χρέος
μας να τιμούμε όλους αυτούς που έπεσαν για την πατρίδα κάθε ημέρα και
η καλύτερη τιμή για εκείνους δεν είναι να γίνουν αγάλματα η μνημεία
παρά φωτεινοί φάροι της ελευθερίας,της αξιοπρέπειας και της τιμής του
ανθρώπου και παραδείγματα ζωής ενώ η στάση που τήρησαν εκείνοι θα
έπρεπε υπό κανονικές συνθήκες, να είναι το παράδειγμα του γονιού προς
το παίδι του,θα ΄έπρεπε να είναι το παράδειγμα του δασκάλου προς τους
μαθητές και ούτω καθεξής.
Και μπορεί αγαπητοί μου να μην υπάρχει συγκεκριμένος λόγος για το
παρόν όμως υπάρχει η αφορμή για κάτι τέτοιο,μία αφορμή που ξύπνησε
εντός μου κάτι το οποίο κοιμόταν βαθιά όμως υπήρχε ριζωμένο εξίσου
βαθιά και απλώς βρήκε την μοναδική ευκαιρία να καταδείξει την δύναμη
της υπάρξεως του μέσα στην ψυχή μου.
Όλα ξεκίνησαν απο ένα συνταρακτικό ντοκυμανταίρ το οποίο είχα την
τύχη να παρακολουθήσω κάποτε,τότε που γυρίζονταν ακόμη πράγματα με
ουσία και οχι χωρίς ίχνος αυτής και χωρίς λόγο, προκειμένου να
δικαιολογηθούν υπέρογκοι μισθοί στην κρατική τηλεόραση και υψηλά
κονδύλια παραγωγής εκπομπών,τότε που και ο δημοσιογράφος και ο
παραγωγός και ο κάθε ένας που συμμετείχε, κατέθετε ένα μικρό η
μεγαλύτερο κομμάτι της ψυχής του και περνούσε μυνήματα οχι σαν
υποβολέας αλλά γιατί τα αισθάνονταν ο ίδιος και αυτό φαίνονταν στην
τέχνη του.
. Θέμα του, το έπος του 1940 και οι πρωταγωνιστές του, κάποιοι απο
τους αυτούς οι οποίοι εκείνη την δευτέρα στις 28 Οκτωβρίου ξεκίνησαν
αμούστακα παιδιά με τον ενθουσιασμό της νιότης τους, για να δαμάσουν
το θηρίο της φασιστικής Ιταλίας ένα θηρίο το οποίο αποδείχτηκε ένα
τιποτένιο κατασκέυασμα μπροστά σε αυτό το οποίο έκρυβαν οι έλληνες
μέσα τους και απλώς περίμενε την αφορμή για να ξεπεταχτεί και να
προκαλέσει τον πανικό στους εχθρούς και το σέβας στους "συμμάχους".
Μαζί τους, στο ίδιο πλάνο αλλά στην απέναντι όχθη βρίσκονταν
όλοι οι ήρωες μας, όλα αυτά τα παιδιά για τα οποία η μοίρα επεφύλαξε
μιάν άλλη κατάληξη και δεν τα ευλόγησε με το να κάνουν οικογένεια,
πολλά παιδιά και εγγόνια ούτε τα αξίωσε να γεράσουν, όμως τους
απέδωσε την μεγαλύτερη τιμή που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος,να
θυσιαστούν για την πατρίδα τους και να γίνουν φωτεινό παράδειγμα για
όλους τους υπόλοιπους και να είστε σίγουροι οτι η ζωή και το πεπρωμένο
δεν είναι τόσο χαριστικό για όλους γιατί οι περισσότεροι είναι
αναγκασμένοι να σέρνουν την μικρή και ταπεινή τους ύπαρξη πλανημένοι
και πέρα απο τα μεγάλα ιδανικά εώς ότου έρθει και για εκείνους το
κάλεσμα του θανάτου.
Εκεί λοιπόν,στα βουνά της αλβανίας διαδραματίστηκε η πλέον
συγκινητική σκηνή η οποία έχει περάσει απο τα μάτια μου, είδα
ανθρώπους πολύ μεγάλης ηλικίας με στρατιωτικά αξιώματα και βαθμούς
αποκτημένους στο πεδίο της μάχης, να φιλούν το χώμα κάτω απο το οποίο
κοίτονται κάποια απο εκείνα τα παιδιά και να κλαίνε με λυγμούς απο
την συγκίνηση που ο θεός τους αξίωσε και να επιβιώσουν των καταστάσεων
τότε αλλά και να μπορέσουν να ξαναεπισκεφθούν έστω και με αυτόν τον
τρόπο κάποιους απο τους αγαπημένους τους φίλους και συμπολεμιστές που
άφησαν έκει πάνω.
Από τότε αυτές οι σκηνές στοίχειωσαν το μυαλό μου και ήταν αδύνατον
να τις βγάλω απο την σκέψη μου ενώ αργότερα έμαθα σχετικά ότι δεν
υπάρχει καμία ουσιαστική μέριμνα για το όλο θέμα και όλες οι
προσπάθειες αναλώνονται σε επουσιώδη ζητήματα διπλωματικών σχέσεων και
άλλων τέτοιων ανοησιών για επτά ολόκληρες δεκαετίες πλέον.
Κύριοι, οι ήρωες μας δεν έχουν ανάγκη απο τα νεκροταφεία τα οποία
θέλετε να χτίσετε αλλά δεν το κάνετε εδώ και δεκαετίες με δικαιολογία
ένα σωρό ανοησίες και επουσιώδεις λόγους,όλα τα εμπόδια θα ήταν εύκολο
να αρθούν αν υπήρχε μία σοβαρή πολιτική επάνω στο όλο ζήτημα και
δυστυχώς για μία ακόμη φορά και αυτή η περίπτωση κρατικής αδιαφορίας
έρχεται να συγκατελεγεί ανάμεσα στις χιλιάδες περιπτώσεις οπού το
ελληνικό κράτος απουσιάζει.
Τώρα είναι φυσιολογικό ότι θα μου αντιτάξετε το ορθόν επιχείρημα
πως το κράτος δεν νοιάζεται για τους ζωντανούς πολίτες του άρα πόσο
μάλλον να θελήσει να αναλάβει δράση σε μία περίπτωση η οποία αφορά
κεκοιμημένους έλληνες ήρωες και δυστυχώς φαίνεται ότι η θυσία όλων
αυτών των ανθρώπων ενοχλεί, όμως το ελαχιστότατο ανθρωπιστικό μας
καθήκον είναι όλοι αυτοί να αποκατασταθούν έστω και με αυτόν τον
τρόπο, έστω και μετά απο την πάροδο τόσων πολλων δεκαετίων.
Αδυνατούν άραγε να αντιληφθούν οι όποιοι χειρίζονται αυτά τα
ζητήματα ότι το θέμα δεν βρίσκεται μεταξύ δυο χωρών παρά έχει
ανθρωπιστικό χαρακτήρα ? είναι τόσο δύσκολο να ξεχωρίσουν τα νομικά
ζητήματα και βλέπουν τα οστά των προγόνων μας σαν ιδιοκτησία και σαν
μέσο άσκησης πολιτικης και μικροσυμφερόντων ακόμα και για
ψηφοθηρικούς λόγους ?
Όλοι εσείς κύριοι μπορεί να το βλέπετε έτσι, όμως κάτι τέτοιο μου
είναι τελείως αδιανόητο ώς έλλην πολίτης, να σκέπτομαι και μόνο ότι
πραγματικοί ήρωες οι οποίοι σφράγισαν το καθήκον τους πρός την πατρίδα
με το ιερώτερο αγαθό που διαθέτει ένας άνθρωπος,την ίδια του την
φυσική ύπαρξη, παραμένουν άταφοι οσάν μα είναι νεκρά ζώα που κάποιοι
επίσης ασυνήδειτοι κατακρεουργούν καθημερινά στους ελληνικούς δρόμους
ανά την επικράτεια.
Ακόμη και οι πιό στυγνοί εκγληματίες στο τέλος της ζωής τους
αναπάυονται μέσα σε έναν τάφο όποιος και όπως και άν είναι αυτός, Τί
ειδους λοιπόν έγκλημα διέπραξαν όλοι αυτοί οι πραγματικοί ήρωες μας
και μένουν άταφοι ?
Μήπως το έγκλημα της φιλοπατρίας η της αφιέρωσης στο σύνολο ? είναι
πραγματικά ντροπή μας για ένα κράτος το όποιο θέλει να υποστηρίζει οτι
είναι σύγχρονο και με δομές, να μην έχει πραγματοποιήσει ακόμα αυτό το
έργο του ενταφιασμού και της απόδοσης τιμής απέναντι όλων αυτών των
αγνώστων ηρώων που άλλαξαν με την θυσία τους το ρού της παγκόσμιας
ιστορίας παλέυοντας απο χωριό σε χωριό,σπίτι σε σπίτι μέσα στη λάσπη
και στο χιόνι μέσα στην πείνα και μέσα στην τρομερές κακουχίες του
χειμώνα με έναν άδικο αντίπαλο,έναν αντίπαλο ο οποίος δεν στάθηκε
ικανός ούτε κάν να κοιτάξει τον έλληνα στρατιώτη στα μάτια και ο λόγος
ειναι γνωστός, δεν μπορούσε να το κάνει γιατί τον βάραινε το άδικο που
διέπρατε και που το γνώριζε καλά.
Η γερμανία που ας μην κρυβόμαστε, σε αυτήν οφείλεται το παγκόσμιο
αιματοκύλισμα και η αναταραχή του ΒΠΠ, διαθέτει ειδική υπηρεσία
στρατιωτικών νεκροταφείων άνα την ευρώπη και όπου αλλού πολέμησαν
γερμανοί στρατιώτες και μεριμνά για την ανακάλυψη,ενταφιασμό και
απόδοση τιμών σε όλα τα στελέχη και απλούς στρατιώτες του γερμανικού
στρατού οι οποίοι έπεσαν εν ώρα καθήκοντος.
Αν λοιπόν αυτοί μεριμνούν για τα θύματα και τους νεκρούς τους στους
άδικους και κατακτητικούς πολέμους τους οποίους και διεξήγαγαν
τουλάχιστον ώς προς εμάς, γιατί εμείς να μην μεριμνούμε για τους
δικούς μας νεκρούς που έπεσαν υπερασπιζόμενοι τα σπίτια,τις
οικογένειες και τα παιδιά τους και πολέμησαν για να παραμείνει ο τόπος
μας ελέυθερος άσχετα με το ποιά υπήρξε η συνέχεια ?
Δεν μπορώ ειλικρηνώς να καταλάβω γιατί φερόμαστε λές και θα πρέπει
να ντρεπόμαστε επιτέλους για το ένδοξο παρελθόν μας (εκτός και αν δεν
πρόκειται ακριβώς για ντροπή και ο νοών νοωείτω) και να μην
διεκδικούμε τα απολύτως αυτονόητα την στιγμή που θα έπρεπε να
διεθνοποιήσουμε το θέμα αυτό και να αντιμετωπιστεί πλέον ώς διεθνές
πρόβλημα ανθρωπίνων δικαιωμάτων αντί να αντιμετωπίζεται ως απλό
διμερές θέμα το οποίο δεν δείχνει να μας ενδιαφέρει και αν λυθεί
έπειτα απο εκατό η διακόσια χρόνια.
Τέλος πιά στον επιλέκτικό ανθρωπισμό.
Η μήπως δεν αποτελεί ανθρώπινο δικαίωμα τα δύο μέτρα γής και η
τελευταία κατοικία ενός ανθρώπου ? όλοι έχουν δικαίωμα σε μία έντιμη
ζωή και έναν επίσης έντιμο θάνατο και εμείς ώς ανάξιοι απόγονοι όλων
αυτών, είμαστε οι τελευταίοι που δικαιούμεθα να στερήσουμε απο
τέτοιους γίγαντες της ελευθερίας και της παλικαριάς το ύστατο
παναανθρώπινο δικαίωμα που στο κάτω κάτω της γραφής το κατέκτησαν με
την τεράστια αξία τους αυτομάτως μέσω της θυσίας κάτι που απέφυγαν
επιμελώς αλλοί τους οποίους εξακολουθούμε να τιμούμε χωρίς λόγο και
ουσία σήμερα.
Έχω επίσης ξεκινήσει μέσω του διαδικτύου την συλλογή υπογραφών
προκειμένου να υπάρξει πίεση προς όλες τίς κατευθύνσεις για την
επιτέλους διεκπαιρέωση όλου αυτού του έργου που όσο περνούν τα χρόνια
γίνεται όλο και περισσότερο δύσκολο να εφαρμοστεί λόγω αντικειμενικών
δυσκολιών που είναι κατανοητές πιστέυω.
Η συμμετοχή του κόσμου μικρή ώς αναμενόμενο μιάς και πλέον άλλα
είναι τα προβλήματα που μας απασχολούν ώς κοινωνία και οχι το τί
απέγιναν όλοι εκείνοι που πολέμησαν για να έχουμε εμείς το δικαίωμα να
ζούμε όπως ζούμε τέλος πάντων,άκουσα δέ και απο κάποιους ότι τους
είναι δύσκολο να υπογράψουν προκειμένου να μην χαρακτηριστούν ώς
ακραίοι, την στιγμή που κάποιοι άντι για την υπογραφή τους έδωσαν το
αίμα και την ίδια τους την ζωή...
Οι μεγάλοι μας ήρωες που στοιχειώνουν αυτόν εδώ τον τόπο δεν έχουν
άναγκη επαναλαμβάνω, από νεκροταφεία και τιμές όποιου είδους ενω είμαι
βαθύτατα πεπεισμένος ότι θα έπραταν ακριβώς ότι έπραξαν έστω και αν
γνώριζαν το τέλος της παραστάσεως και της ίδιας τους της ζωής.
Αυτοί που έχουμε όντως ανάγκη απο αποκατάσταση των αξιών μας
είμαστε όλοι εμείς που είτε σωπαίνουμε, είτε αγνούμε επιλεκτικά και
αναλωνόμαστε καθημερινώς σε ότι ανουσιοδέστερο μπορούμε να βρούμε στον
δρόμο μας ενώ απαξιώνουμε τα πλέον σημαντικά ζητήματα που θα πρέπει
να τηρεί ο κάθε ένας απο εμάς που ακόμη θέλει να θεωρεί τον εαυτό του
άνθρωπο και πολίτη μιάς χώρας με τόσο ένδοξο παρελθόν αλλά και τόσο
αβέβαιο μέλλον.
Ας μήν αποδειχτούμε μικροί για ακόμα μιά φορά και όπως αναφέρω και
αλλού αν δεν είμαστε ικανοί για τα μεγάλα τουλάχιστον δεν έχουμε
δικαίωμα να ξεχνάμε όσους τα πραγματοποίησαν, είναι κάτι το οποίο στο
τέλος θα γυρίσει εναντίον μας όσο και αν θέλουμε να το αποφύγουμε
Και τέλος μία έκκληση πρός τους όποιους πολιτικούς μας να κάνουν ότι
γίνεται υπέρ αυτού του σχεδίου αποκατάστασης μνήμης έστω και αν αυτοί
οι οποίοι θα ωφεληθούν δεν μπορούν να τους ψηφίσουν πλέον. ΝΤΡΟΠΗ
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ !!!


Νικηφόρος Βυζαντινός
Αθήνα,Απρίλιος 2010