Η ΠΛΕΟΝ ΑΔΙΚΗ ΔΙΚΗ...

Το παρόν άρθρο δημοσιευθέν στην εφημερίδα "Στοχος" στο φύλλο της 6/5/2010 καθως και αναδημοσιευθέν στην εφημερίδα "Ελευθερη Ωρα" στο φύλλο της κυριακής 9/5/2010




Χρόνος είναι ο Απρίλιος του 1834. Τόπος είναι το Νάυπλιο η τότε
πρωτέυουσα της "μικρής αλλά έντιμης" Ελλάδος. Πρωταγωνιστές στην θέση
των κατηγορουμένων οι μεγάλοι αγωνιστές της επανάστασης του
γένους,Κολοκοτρώνης και Πλαπούτας ενώ όλοι οι υπόλοιποι πέραν των
άξιων υπερασπιστών τους, συμπεριλαμβανομένου του προέδρου και ενός
δικάστη που δεν δέχτηκαν να υπογράψουν την καταδίκη, σε άπλο ρόλο
κομπάρσου.
Όταν ο πρόεδρος ρώτησε τον μεγάλο στρατηγό και ακόμα μεγαλύτερο
έλληνα τί επαγγέλεται εκείνος απάντησε «Στρατιωτικός! Κρατάω σαράντα
εννιά χρόνους στο χέρι το ντουφέκι και πολεμώ για την πατρίδα!» και
αμέσως όλοι ρίγησαν απο συγκίνηση.
Το ποιοί ενέπλεξαν τον στρατηγό αλλά και τον άλλο μεγάλο αγωνιστή σε
όλο αυτό, είναι λίγο πολύ και γνωστό αλλά και άγνωστο συνάμα για
ευνόητους λόγους και ίσως δεν έχει την παραμικρή σημασία διότι το ότι
συνέβαινε ήδη μία δίκη είς βάρος δύο τόσο μεγάλων αγωνιστών και με
τέτοιοι σαθρό και άθλιο κατηγορητίριο είναι το πλέον κατακριτέο από
όλα.
Αλήθεια ας προσπαθήσουμε να έρθουμε στην θέση του γέρου του Μοριά
για μία μονάχα στιγμή.Πώς είναι δυνατόν να έζησε την ζωή που έζησε με
τόσους κινδύνους,πόνο,αγωνίες διαμάχες,χαμό των καλύτερων του
συμπολεμιστών και τώρα να κινδυνέυει να χαθεί οχι απο τους
φαινομενικά, όπως αποδείχθηκε καλύτερα αντιμετωπίσιμους εχθρούς, με
άλλα λόγια τους τούρκους,αλλά απο το ίδιο το κράτος για το οποίο
πολέμησε,τραυματίστηκε και κυνηγήθηκε όσο κανένας άλλος και αυτός αλλά
και ολόκληρη η οικογένεια του ?
Είναι απορίας άξιον πώς άντεξε αυτός ο αγνός αγωνιστής ακόμα και να
ακούσει την αναγγελία της καταδίκης του σε θάνατο απο τους τότε
εντεταλμένους και πουλημένους οι οποίοι απλώς χάθηκαν μέσα στην δίνη
του χρόνου και κανείς δεν μπαίνει κάν στον κόπο να μνημονέυσει τα
ονόματα τους και ακόμα και αν το κάνει το μόνο σίγουρο είναι οτι θα
μιλήσει απαξιωτικά για τα τότε όργανα του καθεστώτος που προσπάθησαν
να κάνουν την "Βρώμικη δουλειά¨ απαξιώνοντας έναν τεράστιο έλληνα και
προσπαθώντας οχι μόνο να τερματίσουν την φυσική του ύπαρξη μέσω μίας
εκτέλεσης αλλά και να σπιλώσουν το μέγα έργο που προσέφερε για την
πατρίδα του και γιά όλες τις επόμενες γενιές καταδικάζοντας τον ως
υποκίνητη και "τρομοκράτη" της εποχης που επεδίωκε ανατροπή της
οθωνικής εξωγενως υποβληθείσης κλίκας.
Και αργότερα αν διαβάσει κανείς τα απομνημονέυματα του, θα δακρύσει
απο θλίψη αλλά και οργή ξαναζώντας τις εικόνες που δίνει γλαφυρά και
παραστατικά, με άθλια υποκείμενα να τον διαπομπέυουν μέσα στους
δρόμους του Ναυπλίου ακόμα και φτύνοντας τον αγνοόντας όλοι αυτοί οι
ξεπουλημένοι το τι προσέφερε αυτός ο άνθρωπος και πόσο πότισε με το
αίμα της καρδιάς του το δέντρο της λευτεριάς για τον
χιλιοταλαιπωρημένο αυτόν τόπο.
Τί να πρωτοαισθανθεί κανείς λοιπόν ? ντροπή είναι το λιγότερο μαζί
με την οργή και την απαξίωση για τα άθλια υποκείμενα που τόλμησαν να
υψώσουν το τιποτένιο τους ανάστημα μπροστά σε δύο γίγαντες της
λευτεριάς και του ονείρου για ανεξαρτησία,
Ενός ονείρου που όπως υποστήριξα και σε προηγούμενη αναφορά μου
στην εθνεγερσία παρέμεινε όνειρο και ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε όπως το
είχαν οραματιστεί όλοι εκείνοι οι γνώστοι και άγνωστοι,μεγάλοι και
μικροί,άνδρες και γυναίκες του μεγάλου ξεσηκωμού του γένους.
Ένα μεγάλο γιατί πάντοτε έρχεται στο μυαλό και τα χείλη κάθε
σκεπτόμενου έλληνα που ακόμη σκέφτεται ως έλληνας όσο τον έχουν αφήσει
οι καταστάσεις να το κάνει, απλώς ενα αναπάντητο γιατί...
Ανάμεσα σε όλα αυτά τα άσχημα λοιπόν, μία σκέψη είναι το καλύτερο
μνημόσυνο για όλους εκείνους γιατί όπως λέγω πάντοτε αν δεν είμαστε
ικανοί για παρόμοιες πράξεις τουλάχιστον ας θυμόμαστε αυτούς που
υπήρξαν ικανοί έστω και αν αυτό μας πληγώνει και μας κάνει να
φαινόμαστε αστείοι μπροστά τους.
Άς είναι ελαφρύ λοιπόν το χώμα που σκεπάζει όλους αυτούς και το
παράδειγμα της ιόβιας υπομονής τους μπροστά στον κίνδυνο,την πείνα,τις
αρρώστιες και κακουχίες,το τόσο αίμα που χύθηκε,των χαμό αγαπημένων
προσώπων αλλά και της πλήρους απαγοήτευσης και απαξίωσης της προσφοράς
τους,ας γίνει επιτέλουςφωτεινό παράδειγμα για ΄όλους τους
εναπομείναντες στην ψυχή έλληνες και τους απόγονους τους...

Νικηφόρος Βυζαντινός
Αθηνα,Μάιος 2010