ΣΠΑΣΜΕΝΟ ΚΑΡΑΒΙ...

Το παρόν δημοσιευθέν στην εφημερίδα "Ελευθερη Ωρα" στο φύλλο της 23/5/2010


Δυστυχώς αυτή είναι η εικόνα που αποκομίζει κάποιος κοιτάζοντας την
ελλάδα του σήμερα η οποία και ομοιάζει πλέον με σπασμένο καράβι
βγαλμένο μέσα απο την ποίηση του Γιάννη Σκαρίμπα το οποίο και γεμάτο
πληγές πορέυεται πλέον ακυβέρνητο ενώ μπροστά του μαίνεται η
φουρτουνιασμένη θάλασσα και το μάυρο σύννεφο της καταστροφής το οποίο
ανοίγεται μπροστά μας πάντοτε έτοιμο να καταπιεί κυριολεκτικά όλους
τους κόπους,τα όνειρα και τις ελπίδες ενός ολόκληρου λαού με τόσο
ένδοξο παρελθόν όπως ο ελληνικός.
Μέσα του λοιπόν,μέσα σε αυτό το ρημαγμένο καράβι το καταπληγιασμένο
αυτό δημιούργημα των αιώνων, για τις ζημιές του οποίου φέρουμε
τέραστια ευθύνη και εμείς προσωπικά ώς γεννιές νεοελλήνων, είμεθα όλοι
αναγκασμένοι να διαβιούμε και δυστυχώς η ευτυχώς μαζί με έμας να
διαβιούν και πάρα πολλοί απρόσκλητοι επισκέπτες οι οποίοι ήλθαν και
οχι μόνο δε σεβάστηκαν τον τόπο μας αλλά διεκδικούν με πλήρη απαξία
και θράσος (ένα κομμάτι απο την δική μας ζώη) προς εμάς τους γηγενείς
και θα συνεχίσουν να το κάνουν για όσο εμείς δεν δείχνουμε να
σεβόμεθα τους ίδιους μας τους εαυτούς και είναι βεβαίως γνωστό οτι και
σε προσωπικό επίππεδο αν δεν σέβεσαι τον εαυτό σου δεν μπορείς να
έχεις την απαίτηση απο κανέναν κυριολεκτικά να σε σεβαστεί με την
σειρά του, πόσο μάλλον ΄όταν αναφέρεσαι σε πλυθησμούς με παραδεκτά
χαμηλότερο βιοτικό επίππεδο κάτι το οποίο και υποτίθεται τους έφερε
προς τα έδω προς αναζήτηση καλύτερης τύχης.
Όλοι αυτοί λοιπόν ενώ αρχικώς έφευγαν όπως όπως απο τις εστίες τους
μέσω των γνωστών κυκλωμάτων τα οποία και λυμαίνονται τον τόπο μας αλλά
και τις χώρες προέλευσης κατά κόρον, κατέφθασαν εδώ μέσω ενός πάντοτε
περίεργου ¨ανθρωπισμού¨ που ουδεμία σχέση έχει με την πραγματική του
έννοια και μάλλον σχετίζεται περισσότερο με την εκμμετάλευση,σε ένα
κράτος με μηδενική μεταναστευτική πολιτική,σαθρές και σαφώς ελλιπείς
υποδομές όσον αφορα την υποδοχή μεγάλου και συνεχούς ρέυματος
λαθρομεταναστών,τεράστια διαφθορά στον επίσης τεράστιο και υδροκέφαλο
κρατικό του μηχανισμό και έτσι "εντάχθηκαν" μαζί με τον γηγενή
πλυθησμό πραγματικά με το έτσι θέλω σε μία κοινωνία όπου η παραβατική
συμπεριφορά δεν τιμωρείται εδώ και δεκαετίες και το αποτέλεσμα όλων
αυτών μάλλον αναμενόμενο μιάς και ώς γνωστόν (αν οχι σε έμας
τουλάχιστον σε όλους τους άλλους) οτι η ατιμωρησία και η απάθεια
φέρνει αναγκαστικώς και την ασυδοσία
Επίσης το ακόμη επικυνδινότερο ειναι πως όλοι αυτοί οι πλυθησμοί δεν
ενσωματώθηκαν ούτε στο ελάχιστο απο την ελληνική κοινωνία διατηρώντας
τα φυλετικά τους χαρακτηριστικά σχεδόν ανεπαφά με αποτέλεσμα να
αποτελούν εν δυνάμη θύλακες ισχυρών κοινωνικών και οικονομικών
ανακατατάξεων πάντοτε είς βάρος του ελληνικού λαού και επ ουδενί προς
την καλυτέρευση του βιοτικού του επιππέδου.
Οτι συμβαίνει λοιπόν σε προσωπικό επίππεδο μπορεί άνετα να αναχθεί
σε επίππεδο κρατικού σχηματισμού και έθνους και δεν μπορούμε να
κατηγορούμε κανέναν οταν έμεις υποσκάπτουμε την ίδια μας την ύπαρξη
επί τόσες πολλές δεκαετίες ενώ το σημερινό αποτέλεσμα της κρίσης είναι
το λιγότερο αναμενόμενο και είναι λογικό να μας καταλήγει σε ένα
μέλλον το οποίο και δεν μπορεί να προβλεφθεί απο κανέναν πλέον.
Τα τελευταία γεγονότα,γνωστά σε όλους με την άνανδρη δολοφονία
αθώων εργαζομένων και μάλιστα εργαζομένων εν ώρα γενικής απεργίας
τρίων νέων ανθρώπων πραγματικά αυτών που αποκαλούμε ανθρώπων της
διπλανής πόρτας και μαζί με εκείνους μίας ακόμα αθώας ψυχής ενός
αγγένητου παιδιού,βάρυναν και εξακολουθούν να βαραίνουν το κλίμα το
οποίο πηγαίνει απο το κακό στο χειρότερο,ενώ δρούν πλέον και σαν
μάντεις μεγάλων κακών και συμφορών για τον κοινωνικό ιστό της χώρας
που εν μέσω ισχυρών αναταράξεων προσπαθεί με όποια μέσα διαθέτει να
αντιταχθεί στην επερχόμενη λαίλαπα που δεν πρόκειται να αφήσει τίποτα
όρθιο ούτε σε επίππεδο κεκτημένων των εργαζομένων αλλά και γενικότερα.
Η θυσία αυτών των τριών συννελλήνων σύν τον χάμο ενός αγγένητου
παιδίου, ήρθε σαν κεραυνός έν αιθρία να αναταράξει τα λιμνάζοντα νέρα
μίας κοινωνίας έν υπνώσει και να προμυνήσει το τί μέλλει γεννέσθαι σε
μία κατάσταση στην οποία πάντοτε θα τονίζω πως φέρουμε βαρύτατες
ευθύνες για τον απλό λόγο οτι θεωρήσαμε σαν κοινωνία οτι όλα αυτά τα
οποία μας δανείζονται δεν θα μας ζητηθούν και ποτέ πίσω,λές και είναι
σύνηθες να παρέχει κάποιος το οτιδήποτε στην ζωή χωρίς να περιμένει
ανταλλάγματα είς πολλαπλούν ακόμα και ανθρώπινες ζωές αν χρειαστεί
σκόπιμο.
Τα νέα αυτά θύματα και γώ δεν ξέρω πως να χαρακτηρίσω ποιού ακριβώς
(ίσως της δικής μας συλλογικής ευθύνης τελικά) έρχονται να προστεθούν
ως νεομάρτυρες βορά στο βωμό του κέρδους μέχρις εσχάτων,των
εργατοπατέρων,των μέσων μαζικής αποχάυνωσης,των διάφορων
ψευτοπατριωτών και ο θεός ξέρει ποιάς άλλης κατηγορίας στοιχείων τα
οποία υποσκάπτουν την ομαλότητα και το μέλλον μίας κοινωνίας με σκοπό
το ίδιον ώφελος,μίας κοινωνίας έστω και με τον δικό μας άναρχα
δομημένο χαρακτήρα,τον χαρακτήρα της τακτοποίησης και της απάθειας,τον
χαρακτήρα του υπερδανεισμού και της αδυναμίας αποληρωμής,του
ωχαδερφισμού,της ασυδωσίας και της ατιμωρησίας.
Κύριοι ακόμα και αν διέλθουμε της καταστάσεως με κάποιον
τρόπο,δυστυχώς επτωχέυσαμεν οικτρά... και επτωχέυσαμεν για τον
απλούστατο λόγο του οτι απομακρυνθήκαμε και αποτάξαμε μετά βδελυγμίας
αξίες και αγώνες αιώνων,αποκρύψαμε και συνεχίζουμε να αποκρύπτουμε την
ιστορική αλήθεια για το ένδοξο παρελθόν μας λές και είναι κάτι για το
οποίο θα πρέπει να ντρεπόμαστε στις υπό διαμόρφωσιν νέου τύπου
πολυπολυτισμικές κοινωνίες-εκτρώματα στις οποίες καλούμαστε να ζήσουμε
τόσο εμείς όσο και περισσότερο τα νεώτερα μέλη της κοινωνίας.
Επτωχέυσαμεν διότι πάσχουμε απο έλλειψη κοινωνικού και εθνικού
οράματος και επιτέλους η ελλάς θα πρέπει να αποφασίσει αν θα συνεχίσει
να είναι ένα εθνικό κράτος με στιβαρές αρχές (βασισμένο σε εθνολογική
συνέχεια και συγκρότηση) απο τις οποίες δεν πάμε ούτε βήμα πίσω,ή αν
θα μπεί και εκείνη στο χωνευτήρι που ετοιμάζουν κάποιοι για όλα τα
εθνικά κράτη εδώ και δεκαετίες με της κάθε μορφής μικρές
παγκοσμιοποιήσεις ανάμεσα τους και αυτής της ευρωπαικής ένωσης για την
δήθεν καλυτέρευση των όρων διαβίωσης και στήριξης των πλυθησμών τους
που στην ουσία έχουν να κάνουν με την αέναη επέκταση των αγορών και
την άυξηση των κερδών απο τους λίγους είς βάρους των πολλών.
Ελπίζω πως το δέυτερο θα αποφευχθεί και το ελπίζω περισσότερο απο
οτι έλπιζω του να διέλθουμε της κρίσης επιτυχώς, διότι εκεί τίθεται το
μεγάλο ναί η το μεγάλο όχι στο οποίο καλούμαστε να απαντήσουμε λίαν
συντόμως ενώ καμιά φορά θεώρω ότι θα ήταν καλύτερο να αποτύχουμε είς
τα οικονομικά και να μην μπορέσουμε τελικώς να ανταπεξέλθουμε, ώστε να
περάσουμε πραγματικα δύσκολα, τόσο δύσκολα όσο μας αρμόζει στην ουσία,
αλλά με την μεγάλη ελπίδα πως όλο αυτό να δράσει καταλυτικά στην
μεγάλη αντεπίθεση του ελληνισμού,μίαν αντεπίθεση οχι με όπλα αλλά μέσω
των αιωνίων ιδεών και ιδανικών του, τα οποία διέπουν την ένοια της
ελλάδας και έτσι τελίκα ίσως αποδειχθεί πως κάθε εμπόδιο για καλό
όπως αναφέρει συχνά ο θυμόσοφος λαός μας.
Καιροί χαλεποί έν όψει λοιπόν και για μία ακόμη φορά ανοίγεται ο
δρόμος και ίσως η μεγάλη μας ευκαιρία για μία ακόμη αναγέννηση του
ελληνισμού πάνω στις μοναδικές σωστές βάσεις του και οχι πάνω σε
ξενόφερτα κακέκτυπα πρότυπα τα οποία το μόνο που προκαλούν είναι
εκτροχιασμό απο τα μεγάλα ιδανικά και οράματα του παρελθόντος και για
τούτο τον σκοπό απαιτείται πλήρης πειθαρχία,αλληλεγγύη και ενδιαφέρον
για το σύνολο καθώς και μεγάλους και ουσιαστικούς
κόπους,χαρακτηριστικά τα οποία ξεχάσαμε ή κάποιοι μας έκαναν να
ξεχάσουμε για μεγάλο διάστημα και μας οδήγησαν με μαθηματική ακρίβεια
στο σημερινό τέλμα.
Η Ελλάς αγαπητοί μου, δεν ορίζεται απλώς και μόνο
γεωγραφικώς,τουναντίον παρά αποτελείται απο ένα στιβαρό σύνολο
πνευματικών αρχών και θέσεων τα οποία βρίσκουν την εφαρμογή τους
παγκοσμίως και γιαυτό είμαι πλέον σίγουρος οτι μετά το τέλος της
οιασδήποτε κρίσης πλασματικής η πραγματικής, πάντοτε η ανθρωπότητα θα
ανατρέχει σε αυτές τις πηγές της συμπαντικής αλήθειας προκειμένου να
ξεδιψάσει και να ξανά ανακαλύψει την πραγματική αλήθεια με την μορφή
της όποιας αναγέννησης του μέλλοντος.
Ο ρόλος που καλούμαστε λοιπόν να παίξουμε αν και εφόσον ακόμη
διεκδικούμε τον τίτλο του έλληνα μέσα στον παγκόσμιο χάρτη των εθνών,
είναι το να μπορέσουμε πρώτα εμείς να κρατηθούμε εν μέσω της τρικυμίας
και να κλείσουμε καλά τα αυτιά μας στο τραγούδι των σειρήνων του
λεγόμενου νέου κόσμου και αν δεν το έχετε αντιληφθεί εμείς και μόνον
εμείς είμαστε σε θέση και πρέπει να παίξουμε τον ρόλο του οδυσσέα και
να οδηγήσουμε όλο τον κόσμο στην ιθάκη του,στον μέγα προορισμό του
ανθρώπου.
Ο ρόλος της ελλάδος είναι και πάλι μεταιχμιακός μιάς και καλούμαστε
για μία ακόμη φορά να αποδείξουμε σε όλους ότι μπορούμε να
διαχειριστούμε την ζωή οχι μόνο σε προσωπικό επίππεδο αλλά και
γενικότερα με όλες της τις αντιφάσεις και τις μεταπτώσεις της,και απο
την δική μας συμπεριφορά θα κριθούν πλέον πολλά σε παγκόσμιο επίππεδο
διότι αν χαθούμε εμείς σαν τρόπος σκέψης τότε θα χαθεί και όλη η
ανθρωπότητα τουλάχιστον με την μορφή που την γνωρίζουμε ώς σήμερα και
απλώς θα μεταλαχθεί σε κάτι το οποίο κανείς μα κανείς δεν δύναται να
προβλέψει και να χαρακτηρίσει και που δεν παρέχει καμία είδους
ασφάλεια για το μελλόν της και το έυ ζήν.
Είμεθα υποχρεωμένοι λοιπόν να αναλάβουμε τις πλέον βαριές ευθύνες
για ακόμα μία φορά μέσα στο ρού της ιστορίας και να αναζητήσουμε την
δική μας μικρή η μεγάλη αναγέννηση τόσο σε εθνικό αλλά και σε
παγκόσμιο επίππεδο και να πράξουμε το καθήκον μας με αυτόν τον τρόπο
απέναντι στο ιστορικό μας παρελθόν,τους ένδοξους προγόνους μας αλλά
και πόσο μάλλον απέναντι στις επόμενες γεννιές των νεοελλήνων ενώ θα
πρέπει πάντοτε να αντιλαμβανόμαστε την φυσική μας ύπαρξη οχι ώς
αυτόνομη παρουσία αλλά ώς αναπόσπαστο κομμάτι ενός αδιέραιτου σώματος
το οποίο ζεί και κυριαρχεί στον κόσμο εδώ και χιλιάδες χρόνια και
είμαι απόλυτα πεποισμένος οτι όλοι μας με καταλύτη τις όποιες
δυσκολίες θα βρούμε και πάλι τον τρόπο του να μπορέσουμε να
αντιτάξουμε τις δυνάμεις μας μπροστα σε όλα αυτά τα οποία έρχονται για
να μας συναντήσουν στο εγγύς αλλά και απώτερο μέλλον και να κάνουμε
τους πάντες να θαυμάσουν τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τις
κρίσεις σε οποιοδήποτε επίππεδο μιας και είναι άλλωστε γνωστό πως ο
καλός ο καπετάνιος μόνον στην φουρτούνα φαίνεται.
Εδώ λοιπόν βρίσκεται το μεγάλο μας στοίχημα με την εθνική μας
συνήδειση αλλά και με την εν γέννει αξία μας ώς ανθρωπίνων όντων .Το
πώς θα μπορέσουμε όλοι μας απο φθαρτοί και αναλώσιμοι να γίνουμε κάτι
διαφορετικό,να γίνουμε οι φωτοδότες και οι φάροι της ανθρωπότητας για
μία ακόμα φορά και να μεταλαμπαδέυσουμε τις αξίες που μας διέπουν και
προς το παρόν αναπάυονται βαθιά μέσα μας, προς όλους.
Τα παραδείγματα χιλιάδες μέσα στην μακραίωνη ιστορία μας, ας
διδαχθούμε λοιπόν όλοι απο τις θυσίες των προγόνων μας γιατί δεν έχει
καμία αξία το να τους τιμούμε αν δεν είμαστε ικανοί να φέρουμε στην
δική μας ζωή με το ανάλογο μέτρο πάντοτε και όσο αυτό είναι δυνατόν,
το δικό τους παράδειγμα και την δική τους στάση ζωής, είναι κάτι το
οποίο πέρα απο το ότι το έχουμε ανάγκη ίσως περισσότερο απο κάθε άλλη
φορά το οφείλουμε πραγματικά σε όλο τον κόσμο.
Απαιτείται ώς προανέφερα σύμπνοια,πειθαρχία,αλληλεγγύη,γνώση αλλά
και πράξεις και όλα θα πάνε καλύτερα απο πρίν το μόνο σίγουρο, μιάς
και είμαστε αναγκασμένοι εκ των συνθηκών πλέον να ενεργοποιήσουμε
επιτέλους το συλλογικό ένστικτο αυτοσυντήρησης του έθνους λίγο πριν
βρεθούμε στο απόλυτο κενό και το βάραθρο της καταστροφής μας.
Ιδού λοιπόν πεδίο δόξης λαμπρόν και να είστε σίγουροι πως η ελλάς
προορίζεται να ζήσει και θα ζήσει...


Νικηφόρος Βυζαντινός
Αθήνα,Μάιος 2010