ΕΙΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΙΝ....

το παρόν άρθρο δημοσιευθέν στην εφημερίδα "Ελευθερη Ωρα¨ στο φύλλο της 29/5/2010


Ξημέρωσε για μία ακόμη φορά οπως εδώ και εκατοντάδες χρόνια, η αποφράς
ημέρα και η πλέον μάυρη γιορτή του ελληνισμού η οποία και δεν είναι
άλλη απο την την 29η Μαίου και είναι όντως γεγονός οτι αυτή η ημέρα
αποτελεί το τυπικό και επίσημο κλείσιμο ενός κύκλου ο οποίος διήρκεσε
για πάνω απο χίλια χρόνια,αυτού της ένδοξης βυζαντινής αυτοκρατορίας
με αρχή του τέλους την προηγούμενη κατάληψη της βασιλέυουσας ήδη απο
το έτος 1204 με τους σταυροφόρους και την δυτική εκκλησία η οποία
βρίσκονταν πάντα σε έναν ψυχρό πόλεμο σε σχέση με την ανατολική,
ιδιαίτερα μετά την επισημοποίηση του σχίσματος των δύο εκκλησιών ήδη
απο το 1054 μχ και είναι προφανές οτι συνετέλεσε με την σειρά της στην
διάβρωση της βυζαντινής αυτοκρατορίας και στην τελική επικράτηση του
οθωμανικού στοιχείου στα μέσα του 15ου αιώνα στην ευρύτερη περιοχή.
Το ποιός λοιπόν άνοιξε την περίφημη κερκόπορτα δεν θα το μάθουμε
ευτυχώς η δυστυχώς ποτέ, αν και το όλο ζήτημα ήταν σαφώς και μόνο
καθαρά θέμα χρόνου μιάς και η άλωση είχε ήδη ξεκινήσει δεκαετίες η και
εκατονταετίες πιο πρίν και στην ουσία την εποχή την οποία
πραγματοποιήθηκε, η κάποτε ένδοξη βυζαντινή αυτοκρατορία δεν
αποτελούσε παρά ένα ισχνό φάντασμα του ίδιου της του εαυτού μιάς και
αποτελούνταν απο τα περίχωρα της Κωνσταντινούπολης και την ίδια την
πόλη και καμία σχέση δεν είχε με την άλλοτε φημισμένη αυτοκρατορία του
Βυζαντίου η οποία και έστεκε κραταία για αιώνες.
Το κάτα πόσο η άλωση θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί και στο κάτα
πόσο αυτό θα άλαζε το ρού της ιστορίας,καθώς και το αν ακόμα είχε
αποφευχθεί τί θα σήμαινε κάτι τέτοιο για τον παγκόσμιο χάρτη,είναι
θέμα των ιστορικών αναλυτών της περιόδου να δούν απο κοντά και να
αναλύσουν όσο αυτό είναι δυνατόν με βάση τα υπάρχοντα στοιχεία αλλά
και οτιδήποτε έρχεται στο φώς με τα χρόνια ΄και τις διάφορες
έρευνες,όμως όπως όλα στην ζωή έτσι και μία αυτοκρατορία γεννιέται,ζεί
και πεθαίνει κάποια στιγμή έχοντας αφήσει χαραγμένο το σημάδι της ανά
τους αιώνες τόσο κάτα τους οποίους έδρασε όσο και κάτα τους αιώνες οι
οποίοι έπονται αυτής.
Άν κάποιος με τα μάτια και το αισθητήριο της ψυχής του είναι σε θέση
να παραμερίσει την πραγματικότητα την οποία ζεί σαν φυσική ύπαρξη,τότε
είμαι σίγουρος πως θα μπορέσει ακόμα και σήμερα να αφουγκραστεί έπειτα
απο τόσες εκατονταετίες το τι έγινε εκείνες τίς μάυρες ημέρες του
μαίου για τον ελληνισμό,να ακούσει τίς φωνές των αμάχων να παρακαλούν
για βοήθεια που δεν ήρθε ποτέ και απο πουθενά και να μυρίσει το αίμα
των τόσων ψυχών οι οποίες χάθηκαν με την άγρια σφαγή του πληθυσμού που
ακολούθησε τόσο άδικα,όσο αδικα πάντοτε πληρώνει και θα πληρώνει ο
μικρός και αδύναμος και ο μή έχων τα μέσα να διέλθει μιάς τέτοιας
καταστάσεως.
Εντελώς "συμπτωματικά" με την άλωση της κωνσταντινούπολης και τον
χαμό του τελευταίου της αυτοκράτορα με τον τρόπο που έγινε, άρχισε
σιγά σιγά και ο δυτικός κόσμος να φωτίζεται και να βγαίνει απο τα
εξίσου μάυρα σκοτάδια μιάς εποχής η οποία και χαρακτηρίστηκε ώς
μεσσαιωνική καταλήγοντας στο "Θάυμα¨ της αναγέννησης για το οποίο
υπάρχουν όμως αρκετά φυσικά αίτια όπως η μεταλαμπάδευση της γνώσης
αλλά και ικανών και μορφωμένων ανθρώπων της άλλοτε κραταιάς βυζαντινής
αυτοκρατορίας στην ευρώπη του τότε και άρα μπορεί πλέον να καταστεί
σαφής ο διαβρωτικός ρόλος του δυτικού κόσμου και το πόσο ΄έντεχνα και
με σχεδιασμό αιώνων προλίανε το έδαφος για την τελική επικράτηση των
οθωμανών,οι οποίοι όντες άπληστοι κατάφεραν λίγο αργότερα να
απειλήσουν και την ίδια την ευρώπη.
Για άλλη μία φορά λοιπόν ο ελληνικός χώρος δεν έδωσε όπως όλοι λένε
τα φώτα της σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο αλλά μάλλον αναγκάστηκε να το
κάνει και οχι μόνον αυτό, αλλά παρέμεινε στο δικό του σκοτάδι για
τέσσερεις τουλάχιστον αιώνες περιμένοντας την λύτρωση απο τις κάθε
λογής μεγάλες δυνάμεις οι οποίες και φυσικά εξυπηρετούσαν μόνο τα δικά
τους συμφέροντα κάθε φορά και χρησιμοποιούσαν τον πόθο του ελληνικού
έθνους για λευτεριά κάτα το δοκούν, υποσχόμενες πράγματα τα οποία δεν
τηρούσαν σχεδόν ποτέ και αφήνωντας έρμαιο τους εκάστοτε
επαναστατημένους έλληνες στις ορμές του οθωμανού δυνάστη και έτσι
κάθε λίγα χρόνια η ελλάς ξανασταυρωνόταν απο εξωτερικούς εχθρούς
μεταμφιεσμένους σε συμμάχους αλλά και απο τους ντόπιους συνεργάτες
τους οι οποίοι διαβιούσαν μία άνετη ζωή είς βάρος ενός ολόκληρου λαού.
Όταν επιτέλους σήμανε η ώρα της λευτεριάς κάποιοι άλλοι καλοθελητές
ενθάρυνναν την επανάσταση και χάρη στον πόθο πραγματικά του λαού μας
να αποτινάξει πλέον τον τουρκικό ζυγό κατάφερε "η μικρή αλλά έντιμος"
ελλάς να "ελευθερωθεί" επιτέλους, απλά αλλάζοντας αφεντικά,απο τον
τούρκο στον φραντζέζο και όπως έχω ξανά αναφερθεί προσωπική μου άποψη
είναι ότι ποτέ η ελλάς δεν απελευθερώθηκε πραγματικά απο τον ζυγό της
απλά αυτός μετεξελίχθηκε και έγινε πιό εκλεπτυσμένος και ποια
τρανότερη απόδειξη για όλα αυτά, αν δεί κάποιος την σημερινή κατάσταση
της χώρας.
Μιάς χώρας και μιάς πατρίδας η οποία είναι αναγκασμένη να σκύβει το
κεφάλι κάθε φορά που τα πραγματικά αφεντικά της το απαιτήσουν,μιάς
χώρας υπερχρεωμένης και γεμάτης πληγές πολλές απο τίς οποίες δεν
πρόκειται να κλείσουν ποτέ γιατί κάποιοι έτσι το θέλουν,μιάς χώρας
χωρίς εθνικό όραμα και επιτελικό σχέδιο επιβίωσης,ενός λαού που
αποτελεί φάντασμα του ίδιου του εαυτού του,προδομένου κατασξεσκισμένου
απο τίς αυθαιρεσίες ντόπιων και ξένων πάνω στο πετσί του,ενός λαού
χωρίς όνειρα και χωρίς ελπίδα παρά μόνο για την καθημερινή
επιβίωση,ενός λαού διεφθαρμένου ώς το κόκκαλο και σε επίππεδο
ατόμου,ενός λαού με άδειο βλέμμα...
Πόσο λοιπόν αγαπητοί μου όλα αυτά δεν θυμίζουν το τέλος μιάς εποχής
? μιάς εποχής ψέυτικης ευδαιμονίας στην οποία αφεθήκαμε πέφτοντας στην
παγίδα του άκρατου υλισμού μιάς και μας τον στέρησαν πάρα πολύ κάποιοι
οι οποίοι σήμερα εμφανίζονται ώς σωτήρες μας μάλιστα με περίσιο θράσος
?
Κάτα πόσο η σημερινή εποχή μοιάζει με την εποχή της αλώσεως όπου ο
σώσων εαυτό σωθείτω ? πόσο σήμερα έχουμε αλωθεί εσωτερικά περισσότερο
αλλά και εξωτερικά απο την χαλάρωση των ηθών μας, αλλά και απο τα
εκατομμύρια ξένους οι οποίοι το μόνο που προσφέρουν στον κοινωνικό μας
ιστό είναι η διάβρωση και η επιπλέον χαλάρωση μιάς εθνικής
συνοχής,καθώς και η αλλαγή προτύπων πρός μία νέα εκτρωματική
κατάσταση ?
Η άλωση λοιπόν συμβαίνει κάθε μέρα,συμβαίνει στον κάθε ένα απο εμάς
απο το πρωί μέχρι το βράδυ και είναι μία άλωση η οποία γίνεται με
τρόπο ύπουλο και με μυθριδατισμό,προκαλώντας μας μία ανόσια στην
ανοησία και προσφέροντας μας μια βλακώδη ηρεμία μπροστά στην
πραγματική καταιγίδα που έρχεται.
Αγαπητοί μου,αναρωτήθειτε αναμεταξύ σας τι συμβαίνει και προ παντώς
ρωτήστε τον εαυτό σας απέναντι σε έναν καθρέπτη για το που πηγαίνουμε
ώς άτομα και ώς κοινωνία έν γέννει,για το πόσο βαθιά έχει φτάσει η
σαπίλα που ζούμε και θα δείτε και σείς οτι η άλωση συμβαίνει κάθε
μέρα.
Πραγματικά μηδιώ λοιπόν όταν κάποιοι λένε οτι θα ξανά
ανακαταλάβουν κάποτε οι έλληνες την κωνσταντινούπολη γιατί θα πρέπει
πρώτα απο όλα να ξάνα ανακαταλάβουν τον εαυτό τους και την Αθήνα ενώ
καμία προφητεία δεν μπορεί να πραγματοποίηθει αν δεν υπάρξουν οι
κατάλληλοι άνθρωποι που θα την πραγματοποιήσουν
Έλληνα μην ακούς κανέναν και μην αναζητάς ελπίδα σωτηρίας είτε απο
ξένους είτε απο τον θεό ο οποίος απεχθάνεται τους μή μαχητές της ζωής,
είσαι απόλυτα μόνος σε αυτόν τον δύσκολο και ανηφορικό δρόμο και είτε
θα νικήσεις είτε θα χαθείς για πάντα....


Η άλωσις μέν υπαρκτή ο δέ παλαιολόγος απών....

Με πόνο ψυχής
Νικηφόρος Βυζαντινός
Αθήνα,Μάιος 2010